|
|
|
|
| A.J. Hoogenbirk Verloren voor een tijd, druk 1, 156 blz. | Wat stijve plaatjes! Het eenige, wat men tot verdediging zeggen kan, is ... , ze zijn in harmonie met het boekje. Stijf — stroef ... een heel oud thema: Een predikantszoon, bedorven door de strengheid van een harden vader en door de toegevendheid van een weeke moeder, wil niet oppassen. Hij studeert toch (onbegrijpelijk !) af, maar kan zóó geen predikant worden; begint dan een zwerversleven, verzeilt in Amerika, komt door moeilijke wegen tot inkeer en wordt .... predikant bij een Hollandsche kolonie. Stijf en stroef! zelfs de studentenstreek wordt mat verteld. Des te meer verwonderen ons in dit milieu uitdrukkingen als deze: »Uit zijn poot zuigen« en »hij vrat zijn verdriet op«. Wie moeten we dit boekje in handen geven? Het eerste hoofdstuk doet antwoorden: aan onverstandige ouders, die niet één lijn in de opvoeding trekken. Het levensmilieu van den held doet zeggen: geef het aan luie en al Te vroolijke studenten. Maar betwijfeld mag, of het in deze kringen wel veel lezers zal veroveren. Voor kinderen weten we er geen weg mee. | Boekbeoordeling in bijblad van "De Christelijke Familiekring : tijdschrift voor zondagsschool en huisgezin", 1918 |